Najważniejsze eseje o fotografii

Susan Sontag – O fotografii, Widok cudzego cierpienia
Przez bardzo długi czas zbiór esejów O fotografii Susan Sontag, amerykańskiej pisarki i eseistki, był jedynym liczącym się kompendium refleksji na temat fotografii i jej znaczenia w świecie współczesnym. Wydana w 1977 roku (w Polsce po raz pierwszy w 1986) książka traktuje o próbie uchwycenia istoty fotografii, rozmyślaniach nad tym, jak fotografia interpretuje, a przy tym definiuje i konstruuje rzeczywistość, a także o tym, jak fotografowanie zmienia się w codzienny rytuał. Rytuał, który ma na celu przydanie wartości rzeczom prozaicznym. Zdjęcia są punktem wyjścia, bodźcem do tego, by krok po kroku rozebrać świat ponowoczesny i spróbować go zdiagnozować. Sontag stara się powiedzieć, że to, w jaki sposób człowiek fotografuje, może obnażyć jego tożsamość. Forma eseju to ciąg błyskotliwych dygresji, skupionych wokół trafnych ocen.
Kontynuacją myśli z omawianego eseju jest książka Widok cudzego cierpienia. W tym przypadku Sontag pokazuje nam, w jakim natężeniu odbieramy ze świata obrazy cudzego cierpienia i śmierci. Odbieramy, ale nie przyswajamy. Nasz wzrok nie jest niewinny i współczujący – zdaje się mówić autorka.
Roland Barthes – Światło obrazu. Uwagi o fotografii
Po śmierci swojej matki Roland Barthes na długo pogrążył się w żałobie i melancholii. Tuż po jej odejściu postanowił napisać esej, książkę, być może po części dziennik terapeutyczny, który opierałby się na analizowaniu zdjęć swojej rodzicielki. Zdjęć, których próżno szukać w samej książce. Czytelnik ma od Barthesa tylko słowo. Słowo, które stara się uchwycić istotę fotografii i istotę samej matki. W książce Światło obrazu. Uwagi o fotografii powstają dwa ważne wyrażenia dla całej antropologii obrazu – studium i punctum. To dwie składowe fotografii. Studium to kontekst historyczny i społeczno-kulturowy. Punctum to swoiste, indywidualne przeżycie. Ukłucie, które prowadzi do jedynej i niepowtarzalnej emocji.
Wojciech Nowicki – Dno oka. Eseje o fotografii, Tuż obok
Dla eseistyki mającej za przedmiot zainteresowania fotografię, ważnym głosem jest również Wojciech Nowicki. Autor między innymi Dno oka. Eseje o fotografii oraz Tuż obok. To w nich pisarz snuje refleksje na temat „mowy” fotografii. Omawia jej specyficzne środki wyrazu i oddziaływanie na świat zewnętrzny. Daje intrygującą lekcję czytania zdjęcia i odtwarzania świata, który przeminął.
Filozoficzna refleksja nad fotografią zdaje się nam przypominać, że oprócz zaplecza technicznego – aparatu, statywu fotograficznego czy blendy fotograficznej, trzeba uzbroić się także w szczególny namysł, świadomą postawę interpretatora.
Dla naszych czytelników kod rabatowy -5% na wszystko
KOD: maxfoto-blog
*kod należy wpisać przed złożeniem zamówienia w zakładce MOJE RABATY
Polecane
